සරණංකර සාමණේරයන් වැඩ විසූ ගල් ලෙන අදටත් හොඳින් දැක බලාගත හැකි අපූරු ස්ථානයකි. එහෙත්, එම ගල් පර්වතය තුළ ඇති ගල් ලෙන පහසුවෙන් පිටතට නොපෙනේ. නමුදු ඒ තුළට රිංගා යන යමකුට එහි ආරක්ෂිතව සැඟව සිටීමට ඇති හැකියාව මනාව තහවුරු කර ගත හැක. ගල් ලෙන තුළට පිවිසෙන විට ඇති අඳුර එහි ඉහළ කොටසට නැගි විට සහමුලින්ම දුරුව යයි. ඒ එහි ඉහළ විවරයක් තුළින් ලෙන තුළට හිරු එළිය මනාව කාන්දුවන බැවිනි. එහි ඇති විශේෂත්වය එයම නොවේ. යමකුට වාඩි වී සිටීමේ සහ නිදා ගැනීමේ පහසුව සේම පානීය ජලය සපයා ගත හැකි ළිඳක් ද එම ලෙන තුළ තිබීම ය. සරණංකර සාමණේර හිමියන් අන්තේවාසියකු ද සමග කලක් වැඩ විසූ එම ගල් ලෙන අඹ ගසක් සමීපයේ තිබූ බව පැරණි ලේඛනවල සඳහන් ය. එමෙන්ම එහි අපූර්වත්වය වනුයේ අද ද එම ලෙන සමීපයේ අඹ ගසක් දැකිය හැකි වීම ය. සරණංකර සංඝරාජ හිමියන් එහි වැඩ වාසය කළ කාලය තුළ අවට පළාත් වාසීන් උන්වහන්සේගේ පාත්‍රය රහසිගතව තම නිවෙස්වලට රැගෙන ගොස් ඊට දානය බෙදා ගෙනවුත් පිළිගැන්වූ බව ද මේ වන විට ප්‍රකටව ඇති කරුණකි. මේ කරුණු හුදෙක් ජන ප්‍රවාද පමණක් නොවේ. මේවායේ ඓතිහාසිකත්වය තහවුරු කෙරෙන පැරණි සාහිත්‍යමය මූලාශ්‍ර කිහිපයක් ද තිබේ. ආයිත්තාලියැද්දේ මුහන්දිරම් ලියූ සංඝරාජ සාධුචරියාව, මුංකොටුවේ අබේසිංහ රාළ ලියූ සඟරජවත ඒ අතරින් ප්‍රධාන ය. එමෙන්ම කොටගම වාචිස්සර හිමියන් ලියූ සරණංකර සංඝරාජ සමය කෘතිය ද ඉහත සඳහන් සංසිද්ධීන් මනාව විස්තර කෙරෙන මෑත කාලීන කෘතියකි. ඒ අනුව උඩරට දුම්රිය මාර්ගයේ පනස් නව වන සැතපුම් කණුව පසු කරන කිසිවකුගේත් අවධානයට ලක් නොවන ජාතික, ශාසනික සහ ඓතිහාසික වශයෙන් වැදගත් මෙම ගල්ලෙන තවදුරටත් අප්‍රකට ස්ථානයක් සේ තැබීමේ හෝ නොතැබීමේ වගකීම අප සැම අතරේ සමසේ බෙදී යනු ඇත.
No comments:
Post a Comment